I’ve been wanting to write something for days.
I feel that if I don’t do that, I can’t, move forward, at least in a way.
On the other hand, I am thinking of what do I actually can add to the dialogue and to everything that has already been said about the matter. Who am I to speak on this?
Practically speaking, I am in no way qualified to speak on the technicalities of the tragedy.
Another thought was, that if I actually wrote my primary thought was to write in English. As I am used to and as I sometimes feel that I am more capable.
But two years of coronavirus and alienation in London helped me to love Greece and the Greek language in a way I couldn’t ever before.
(And I think that only Greek is suitable for this specific issue.
Because it is a purely Greek issue, the one that has overwhelmed everyday life, public debate and above all Greek society in recent days.) This text was originally written only in Greek.
A purely a Greek issue for many reasons. The much-heard-of human errors, the existing interests, the unwillingness to do things that should have been done for years, and of course the repeated media “inability” to see the issue as a whole.
I don’t know what to say about each of these topics. I don’t even think I’ll talk about any of them.
Beside the fact that, each one could be an essay in itself, it would perhaps be a mistake to look at just one without looking at them all in correlation as well as in interaction.
So I don’t know if I have the ability, on my own, and at this stage to do it.
What I do know is that my original thought for writing this, as I was thinking of writing a few days ago, was the recounting of the first time I got on a large intercity train as a child. The London Eurostar connecting England to France, how perfect and wonderful it was, my love for trains, and much more.
But these ideas just didn’t cut it for me.
And I don’t feel like it was getting anywhere either. It didn’t make sense. I would write just to write without feeling okay with what I was writing and above all without expressing what I felt.
Instead I feel that the only worthwhile thing I have to add is concentrated in something else.
Something that we don’t look at so much in this whole effort to assign responsibilities and clarify the case (which we are rightly doing so).
So what I have to add is compassion in this black cloak called mourning.
This pain felt by all those who saw, or actually didn’t see but felt their loved ones die. But also this sadness that we too, despite our physical and emotional distance, continue to feel.
The hole that has been created in the families of the victims and that I still don’t know if and how it will ever be covered.
Grief is something you have no control over. It finds you at an unsuspecting time. It can come out in various ways and various expressions. The only thing that is certain is that each one of us will feel it at some point in our lives.
It is, unfortunately, the nature of existence.
What is not natural, however, is to feel mourning where it is not needed. Where it is not prescribe to happen.
Where it can be avoided.
Isn’t this what we as humans strive for? Isn’t this why we have been developing medicine for millennia, developing tools and technology? to make our lives easier and to be able to prevent things that should and are legitimate to avoid.
But if there is not behind the necessary maturity, clarity, organization and plan to separate and do the right thing then all this becomes very difficult.
And in fact, it often doesn’t happen at all.
Hence the lack of necessary signaling systems, communication, proper training and appointment of technically qualified people and the existence of machinery and all other necessary procedures.
So it is indeed very difficult.
At this point, of course, it would be very easy to turn the writing into something related to politics. Both for reference and for criticism.
And because of apprenticeship but also because of character this is something I can very easily talk about. But it is the easy and perhaps the wrong one in this case.
Maybe no more coffee shop chats are needed (without diminishing the importance of those too).
That’s why I’ll avoid it.
Because the point of the whole issue is to see beyond the myopia of this.
The point is to ask for the best.
From the elected, from those around us, from the services and means we use, and above all from ourselves.
Placing blame is always too easy. Often imprecise and always important.
But we have the biggest responsibility.
Here I am of course wrong for some. I accept that and maybe you are right. I tend to be a victim of preferring to take responsibility for the world rather than pass it on to others, in some cases at least.
Maybe it’s the influence of how I grew up, maybe the authors I read, maybe the idealist and dumb in me. I know I’m not alone in this.
That’s how I’ve learned and maybe that’s how
I think it’s best to move forward, seeing the bigger picture.
Accounts where due, be given. In the right ones. There is no talk of it (I hope it will be though we have a hard time with it as a country).
But what I am trying to refer to is the meaning of the English phrase
“We have to do better”
More generally.
Both younger and older generations. The generations of crises and not, technology, connectivity and above all as a legacy for all those people, young and not, who were lost unjustly.
We must do better.
I don’t know exactly what that means for each of us. Maybe I don’t know about political figures either, although I could easily say a few things.
Of course, someone can say that I am not giving a solution. I’m just stating something general and perhaps general. But this is what I can do here and above all ask everyone to find this best and the solution in the particular of their own relative microcosm and character.
That is why I hope that everyone will do what is necessary to find it. In every level.
And you’ll forgive me for not giving a more tangible, technically measurable solution.
I wanted to write these on the “go” by train to Aegio.
On the contrary, due to the strikes, I do it on the way back, on the bus.
I feel that it is more mature in me and that I was able to express, a little better what I had inside.
I don’t know if I am expressing what each of us is feeling these days. Probably not and that’s why everyone should try to do it in their own way.
But I know I have felt the sadness in the stations, on the streets and in everyone I looked at when we heard the news on Wednesday morning.
To the people and friends I’ve talked to these days and the thoughts I’ve had.
While I look out the window and feel grateful that I am returning to my destination while others were not so lucky to do so I will close all this with the reference to the song by Hanz Zimmer – Honor Him.
Except here it’s not him, but them.
I hope once again we do.
With changes in the railway system of Greece, with other perspectives on our political system, the importance and fragility of life but also in general our effort to be better and the services we use worthy of a state that exists in the 21st century and looks beyond from the present.
A venture that always seems difficult for Elladitsa but also a venture that I will (hopefully) never stop hoping for. I believe that even those young children would not want us to stop hoping or to do the necessary things so that such tragedies seem only a memory, a sad one, but a memory, of the past.
Marios
Θέλω εδώ και μέρες να γράψω κάτι.
Νιώθω ότι αν δεν το κάνω, δεν μπορώ, να προχωρήσω σε κάποια πράγματα μπροστά.
Από την άλλη λέω τι έχω εγώ να προσθέσω στο διάλογο και σε όλα όσα έχουν ειπωθεί. Ποιος είμαι εγώ να μιλήσω επί τούτου;
Πρακτικά, δεν είμαι σε θέση να μιλήσω επί των τεχνικών χαρακτηριστικών της τραγωδίας.
Ύστερα, αν έγραφα η πρωταρχική μου σκέψη ήταν να γράψω στα αγγλικά. Όπως συνηθίζω και όπως νιώθω κάποιες φορές ότι κάνω καλύτερα.
Όμως δύο χρόνια επί κορονοϊού και αποξένωσης στο Λονδίνο μου επέτρεψαν να αγαπήσω την Ελλάδα και την ελληνική με έναν τρόπο που δεν είχα κάνει στο παρελθόν.
Και θεωρώ ότι μόνο η ελληνική αρμόζει στο συγκεκριμένο ζήτημα.
Γιατί είναι ένα καθαρά ελληνικό ζήτημα, αυτό που έχει κατακλύσει την καθημερινότητα, τον δημόσιο διάλογο και προπάντων την ελληνική κοινωνία τις τελευταίες ημέρες.
Ένα αμιγώς ελληνικό ζήτημα για πολλούς λόγους. Τα πολύ “ακουσμένα” ανθρώπινα λάθη, τα πάντως υπάρχοντα συμφέροντα, η μη θέληση να πράξουμε πράγματα που θα έπρεπε εδώ και χρόνια επί τούτου, και βεβαίως η επανειλημμένη μιντιακή “ανικανότητα” να δει το ζήτημα ολικά.
Δεν ξέρω τι να πω για κάθε ένα από αυτά τα θέματα. Δεν νομίζω μάλιστα ότι θα μιλήσω για κανένα από αυτά.
Εκτός από ότι το κάθε ένα είναι μια έκθεση από μόνο του, θα ήταν λάθος ίσως να κοιτάξει κανείς μόνο ένα χωρίς να τα κοιτάξει όλα σε συσχέτιση αλλά και σε αλληλεπίδραση.
Δεν ξέρω λοιπόν αν έχω την ικανότητα, μόνος μου, και στη παρούσα φάση να το κάνω.
Ξέρω όμως ότι η αρχική μου σκέψη για το γράψιμο αυτό, όπως σκεφτόμουν δηλαδή να γράψω πριν μερικές μέρες ήταν η εξιστόρηση της πρώτης φοράς που μπήκα ως παιδί σε μεγάλο υπεραστικό τρένο. Το Eurostar του Λονδίνου που συνδέει την Αγγλία με την Γαλλία, του πόσο άρτιο και εξαιρετικό ήταν, την αγάπη που έχω για τα τρένα, καθώς και πολλά άλλα σχετικά.
Αλλά δεν με κάλυπταν.
Και ούτε νιώθω ότι έφτανε κάπου. Δεν είχε νόημα. Θα έγραφα απλά για να γράψω χωρίς να νιώσω εντάξει με αυτό που έγραφα και προπάντων χωρίς να εκφράζω αυτό το οποίο ένιωθα.
Αντιθέτως νιώθω ότι το μοναδικό, αξιόλογο που έχω να προσθέσω συγκεντρώνεται σε κάτι άλλο.
Σε κάτι που δεν κοιτάμε τόσο σε όλη αυτή την προσπάθεια να αποδοθούν ευθύνες και να διαλευκανθεί η υπόθεση (που πολύ σωστά πράττουμε διότι είναι αναγκαίο να γίνει).
Αυτό στο οποίο έχω να προσθέσω λοιπόν είναι στη συμπόνια σε αυτό το μαύρο μανδύα που λέγεται πένθος.
Αυτόν τον πόνο που νιώθουν όλοι αυτοί που είδαν, η μάλλον δεν είδαν αλλά ένιωσαν τα αγαπημένα τους άτομα να φεύγουν από τούτη τη ζωή. Αλλά και αυτή τη στεναχώρια που και εμείς, λόγω απόστασης από τα άτομα αυτά, παραμένουμε να νιώθουμε.
Την τρύπα που έχει δημιουργηθεί μέσα στις οικογένειες των θυμάτων και που ακόμα δεν γνωρίζω αν ποτέ και πως καλύπτεται αυτή.
Το πένθος είναι κάτι που δεν το ελέγχεις. Σε βρίσκει σε ανύποπτο χρόνο. Μπορεί να βγει με διάφορους τρόπους και διάφορες εκφράσεις. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο κάθε ένας, σε κάποια φάση της ζωής μας θα το νιώσει.
Είναι δυστυχώς, το φυσικό της ύπαρξης.
Αυτό που δεν είναι όμως το φυσικό, είναι να νιώσεις το πένθος εκεί που δεν χρειάζεται. Εκεί που δεν προβλέπεται.
Εκεί που μπορεί να αποφευχθεί.
Γι’ αυτό δεν πασχίζουμε ως ανθρωπότητα; Γι’αυτό δεν εξελίσσουμε την ιατρική εδώ και χιλιετίες, αναπτύσσουμε μέσα και τεχνολογία; για να κάνουμε την ζωή μας πιο εύκολη και για μπορέσουμε να αποτρέψουμε πράγματα που και πρέπει και είναι θεμιτό να αποφευχθούν.
Αν δεν υπάρχει όμως από πίσω η απαραίτητη ωριμότητα, διαύγεια, οργάνωση και σχέδιο να διαχωρίζεις και να πράξεις το σωστό τότε όλο αυτό γίνεται πολύ δύσκολο.
Και μάλιστα συχνά δεν γίνεται καθόλου.
Εξού και η έλλειψη απαραίτητων συστημάτων σήμανσης, επικοινωνίας, σωστής εκπαίδευσης και διορισμού τεχνικά καταρτισμένων ανθρώπων και ύπαρξης μηχανημάτων και όλων των υπολοίπων απαραίτητων διαδικασιών.
Είναι όντως λοιπόν πολύ δύσκολο.
Στο σημείο αυτό βέβαια θα ήταν πολύ εύκολο να στρέψω την γραφή σε κάτι σχετικό με την πολιτική. Και ως αναφορά και για κριτική.
Και λόγω μαθητείας αλλά και λόγω χαρακτήρα αυτό είναι κάτι για το οποίο μπορώ πολύ εύκολα να μιλήσω. Αλλά είναι το εύκολο και ίσως το λάθος στην προκειμένη.
Δεν χρειάζονται ίσως άλλες κουβέντες καφενείου (χωρίς να μειώνω την σημασία και αυτών).
Γι’ αυτό και θα το αποφύγω.
Διότι το ποιόν του όλου ζητήματος είναι να βλέπεις πέραν της μιωπιας αυτού.
Το ποιόν της υπόθεσης είναι να ζητάμε το καλύτερο.
Από τους εκλεγμένους, από τους γύρω μας, από τις υπηρεσίες και τα μέσα που χρησιμοποιούμε, και προπάντων από εμάς τους ίδιους.
Το να ρίξουμε ευθύνες είναι πάντα πολύ εύκολο. Συχνά ανακριβές και πάντα σημαντικό.
Την πιο μεγάλη ευθύνη όμως την έχουμε εμείς.
Εδώ βεβαίως είμαι λάθος για μερικούς. Το δέχομαι και ίσως έχετε δίκιο. Τείνω να είμαι θύμα του να προτιμάω να λαμβάνω εγώ την ευθύνη του κόσμου πάρα να την ρίχνω σε άλλους, σε κάποιες περιπτώσεις τουλάχιστον.
Ίσως είναι επιρροή του πως μεγάλωσα, ίσως των συγγραφέων που διάβασα, ίσως του ιδεαλιστή και κουτού που έχω μέσα μου. Ξέρω ότι δεν είμαι μόνος σε αυτό.
Έτσι έχω μάθει και ίσως έτσι πιστεύω ότι είναι καλύτερο να προχωράς, βλέποντας τη μεγαλύτερη εικόνα.
Ευθύνες εκεί που πρέπει να αποδοθούν, να αποδοθούν. Στα σωστά. Δεν γίνεται λόγος για αυτό (ελπίζω ότι θα γίνει αν και έχουμε μια δυσκολία σε αυτό ως χώρα).
Σε αυτό που προσπαθώ όμως να κάνω εγώ αναφορά είναι στο ποιόν της αγγλικής φράσης
“We have to do better”
Γενικότερα.
Και οι νεότερες αλλά και παλαιότερες γενιές. Οι γενιές των κρίσεων και μη, της τεχνολογίας, της συνδεσιμότητας και κυρίως ως παρακαταθήκη για όλα αυτά τα άτομα, νέα και μη που χάθηκαν άδικα.
Πρέπει να πράξουμε καλύτερα.
Δεν ξέρω τι ακριβώς σημαίνει αυτό για τον κάθε ένα από εμάς. Ίσως δεν ξέρω ούτε για τα πολιτικά πρόσωπα αν και πολύ εύκολα θα μπορούσα να πω μερικά πράγματα.
Βεβαίως κάποιος μπορεί να πει ότι δεν δίνω κάποια λύση. Απλά αναφέρω κάτι γενικό και ίσως γενικόλογο. Αυτό όμως μπορώ να κάνω εδώ και προπάντων να ζητήσω από τον καθένα να βρει αυτό το καλύτερο και την λύση στο ιδιαίτερο του δικού του σχετικού μικρόκοσμου και χαρακτήρα.
Γι’ αυτό λοιπόν ευελπιστώ ότι ο καθένας, θα κάνει το απαραίτητο δυνατό για να το βρει. Σε όλα τα επίπεδα.
Και θα μου συγχωρέσει που δεν δίνω μία πιο απτή, τεχνικά μετρήσιμη λύση.
Ήθελα να γράψω αυτά στο “πήγαινε” με το τρένο για το Αίγιο.
Αντιθέτως όμως λόγω των απεργιών το κάνω στην επιστροφή, στο λεωφορείο.
Νιώθω ότι είναι πιο ώριμο μέσα μου και ότι κατάφερα να εκφράσω, λίγο καλύτερα αυτά που είχα μέσα μου.
Δεν ξέρω αν εκφράζω αυτό που νιώθει ο καθένας μας αυτές τις μέρες. Μάλλον όχι και γι’ αυτό ο καθένας πρέπει να προσπαθήσει να το κάνει με τον τρόπο του.
Ξέρω όμως ότι έχω νιώσει τη λύπη στους σταθμούς, στους δρόμους και στο καθένα που κοίταξα όταν μάθαμε τα νέα την Τετάρτη το πρωί.
Στα άτομα και φίλους που έχω συνομιλήσει αυτές τις ημέρες και τις σκέψεις που έχω κάνει.
Ενώ κοιτώ έξω από το παράθυρο και νιώθω ευγνώμων που εγώ γυρνάω στον προορισμό μου ενώ κάποιοι άλλοι δεν ήταν τόσο τυχεροί να το κάνουν θα κλείσω όλο αυτό με την παραπομπή στο τραγούδι του Hanz Zimmer – Honor Him.
Μόνο που εδώ δεν είναι him, αλλά them.
Ελπίζω για άλλη μια φορά να το κάνουμε.
Με αλλαγές στο σιδηροδρομικό σύστημα της Ελλάδας, με άλλες οπτικές επί του πολιτικού μας συστήματος, της σημασίας και του εύθραυστου της ζωής αλλά και γενικότερα της προσπάθειας μας να είμαστε καλύτεροι και οι υπηρεσίες που χρησιμοποιούμε αντάξιες ενός κράτους που υπάρχει στον 21ο αιώνα και βλέπει πιο πέρα από το παρόν.
Ένα εγχείρημα που φαίνεται πάντα δύσκολο για την Ελλαδίτσα αλλά επίσης ένα εγχείρημα που δεν θα σταματήσω (εύχομαι) ποτέ να ελπίζω. Πιστεύω ότι ούτε εκείνα τα νέα παιδιά θα ήθελαν να σταματήσουμε να ελπίζουμε ή να πράξουμε τα απαραίτητα ώστε τέτοιες τραγωδίες να φαντάζουν μόνο μια ανάμνηση, στενάχωρη μεν, αλλά ανάμνηση δε, του παρελθόντος.
Μάριος