Έχω φύγει από την ιστορική οικία του Αλέξανδρου Κουντουριώτη.
Η ιδιαίτερα ευγενική και εξυπηρετική κυρία στην υποδοχή της οικίας με ενημερώνει πως με το εισιτήριο που αγόρασα μπορώ να μπω και στην οικία/ατελιέ του Τέτση που είναι μερικούς δρόμους πιο πάνω. ‘’Αφού τελειώσω με την έκθεση εδώ θα πάω’’ της λέω. Έτσι κάνω.
Ανηφορίζω και μετά από περίπου πέντε λεπτά κάτω από τον καυτό μεσημεριανό ήλιο φτάνω στην οικία του ζωγράφου, μπαίνω στην αυλή που έχει. Φύλλο δεν ακούγεται.
Γαλήνη.
Στο ισόγειο με καλοδέχεται η κοπέλα που δουλεύει εκεί και μου δίνει κάποιες χρήσιμες πληροφορίες για την οικία. Με ενημερώνει για την ύπαρξή και διατήρηση του παντοπωλείου στο τέλος του σπιτιού και για το ατελιέ στον πάνω όροφο. Το τελευταίο το κατάλαβα, το πρώτο θα το καταλάβω.
Είμαι μόνος, και απολαμβάνω το σπίτι ‘’όλο δικό μου’’. Ενώ περνάω το σαλόνι και την κρεβατοκάμαρα του Τέτση βρίσκομαι στο παντοπωλείο που είχαν οι θείες του και το οποίο ο ζωγράφος και οι μαθητές του διατήρησαν όπως ακριβώς ήταν. Σαν χαζοχαρούμενος, χαζεύω παλιά προϊόντα από γνώριμες μάρκες. Σοκολάτα Παυλίδου, Θρεψίνη, Καφές Παπαγάλος, Ήβη, Pepsi, Καρέλια και πολλά άλλα. Αφού έχω ξοδέψει κοντά στα 20 λεπτά βγάζοντας φωτογραφίες και παρατηρώντας όλα αυτά τα με ευσέβεια διατηρημένα κομμάτια ιστορίας, και του σπιτιού αλλά και της τότε ελληνικής κοινωνίας επιστρέφω στην είσοδο του ισογείου όπου η ξεναγός έχει βάλει ένα βίντεο να παίζει.
Ξοδεύω 15 λεπτά βλέποντας το. Είναι ένα βίντεο με αποσπάσματα από τον ίδιο τον Τέτση και τους μαθητές του όπου μιλάνε για το σπίτι και το ατελιέ.
Μιλάνε όμως και για τον ίδιο τον ζωγράφο. Για τη ζωή του.
Προς το τέλος του βίντεο ο Τέτσης αναφέρεται στο ατελιέ. Είναι στον επάνω όροφο εκεί οπού οι θείες του διατηρούσαν το ‘’καλό καθιστικό’’ το οποίο άνοιγαν μόνο σε κάποιο γεγονός, σε κάποια κηδεία σε κάποιο μνημόσυνο όπως περιγράφει ο ίδιος ο Τέτσης με μια δόση πειράγματος.
Οι μαθητές του περιγράφουν να του λένε ότι αν ήξεραν τι έκανε εδώ θα έβγαιναν από τον τάφο και θα του φώναζαν. Γελάνε.
Με μια ταπεινότητα και συνάμα απλότητα της ηλικίας ο Τέτσης απαντάει (σε ερώτηση του δημοσιογράφου που έχει αφαιρεθεί στο μοντάζ) ‘’ότι θέλετε κάντε το… απλά…’’ Σκέφτεται λίγο.
‘’Εδώ έζησε ένας ζωγράφος’’.
Το βίντεο συνεχίζει δείχνοντας το ατελιέ. Έχει διατηρηθεί ακριβώς όπως το άφησε ο ζωγράφος. Ξεραμένα χρώματα, πινέλα, διαλυτικά χρώματος, κουρέλια, που χρησιμοποιούσε για να σκουπίσει το χρώμα που περίσσευε ή δεν ήθελε ο ζωγράφος από τον πίνακα.
Το βίντεο τελειώνει.
Ανεβαίνω. Παρατηρώ στη είσοδο το μεγάλο τραπέζι με έργα του Τέτση σε έντυπη μορφή καθώς και την κρεβατοκάμαρα στα δεξιά. Βγάζω τις κάμερα μου. Πηγαίνω αριστερά εκεί όπου βρισκόταν το παλιό καθιστικό. Το μεταμορφωμένο σε ατελιέ δωμάτιο.
Τραβάω σε οριζόντια θέση.
Να μην χαθούν πληροφορίες από τις φωτογραφίες.
Γιατί όπως αποδεικνύουν και αυτές εδώ πράγματι ‘’έζησε ένας ζωγράφος.’’